"Hinn 4. maí 1872 var gefin út tilskipun um sveitarstjórn á Íslandi. Þá komust amtsráð, sýslunefndir og hreppsnefndir á laggirnar...Sýslunefnd skipuðu að öllum jafnaði 6-10 fulltrúar, kosnir af sveitarfélögum. Ef hreppar voru fleiri en tíu í sýslu, skipuðu nefndarmenn hinna fjölmennari föst sæti í sýslunefnd, en hinir fámennari hreppar skiptust á sýslunefndarmönnum..."
Á "þjóðhátíðinni á Reynistað" sem svo hefur verið nefnd og haldin í Espihólsstofu Eggerts Briem í júlí 1974 voru mörg þjóðþrifamál rædd og hófst í kjölfarið mikil vakningaralda sem hreif með sér unga sem aldna. Samgöngumál voru þar ofarlega á baugi og fór það svo að bættar samgöngur, einkum brúarsmíð, voru efst á málaskrá sýlsunefndar um áratugaskeið.
Eggert Briem kvaddi til fyrsta sýslunefndarfundar Skagfirðinga 8. október 1874 og voru þangað mættir fulltrúar 7 hreppa. Til ársins 1897 voru hreppar sýslunnar 12 . Ákveðið var að þeir fulltrúar þeirra tveggja hreppa sem ekki áttu sæti í nefndinni hverju sinni skyldu mega vera viðstaddir fundi og hafa þar málfrelsi. Var reynt að halda fundina sem næst miðbiki sýslunnar. Sýslunefnd starfaði til ársins 1988.

Foreldrar: Frímann Björnsson og f.k.h. Solveig Jónsdóttir. Ingibjörg ólst upp í Hamrakoti m. foreldrum sínum og fluttist svo með þeim að Hvammi í Langadal árið 1877. Hún fór til náms í Kvennaskólann á Ytri-Ey og var skráð þar veturna 1895, 1897 og 1898. Eftir það hélt hún til Reykjavíkur, fyrst naut hún tilsagnar í saumaskap en fór síðan til náms í ljósmóðurfræðum hjá Jónasen landlækni þaðan sem hún lauk prófi árið 1900. Strax að loknu námi réðst hún til starfa sem ljósmóðir í Bólstaðarhlíðarumdæmi, A-Hún., og starfaði þar fram á mitt ár 1904, er hún var skipuð ljósmóðir á Sauðárkróki, þar sem hún starfaði óslitið í 32 ár eða til ársins 1936. Ekki einskorðaðist starfsumdæmi hennar þó við Sauðárkrók; Hún var sett ljósmóðir í Seylu- og Staðarhreppi 1930-1931, auk þess fylgdi Skarðshreppur starfsskyldu hennar. Á Sauðárkróki starfaði Ingibjörg einnig mjög að bindindismálum og var kjörin heiðursfélagi góðtemplarastúkunnar á Sauðárkróki. ,,Ingibjörg gat sér frábært orð sem ljósmóðir, elskuð og dáð af öllum sem henni kynntust. Hjálpsemi hennar og umhyggja náði langt útfyrir starfsskylduna og sköpuðu henni þær vinsældir, að einstakt var."
Ingibjörg var ókvænt og barnlaus.